Het is heel simpel: ik leef.

In de buik van mijn moeder, nadat zij en mijn vader met elkaar gevreeëen hadden, begon er iets/iemand te leven. Toen die er met veel moeite, levend uit kwam, in 1950, zeiden ze: we noemen hem Philippus. Of misschien Jan, bedong mijn moeder, want Flip, zoals de vader van mijn vader, dat vond ze toch een rare naam. Dus Philippus Joannes en ook nog Waltherus naar mijn andere opa.

Sindsdien leef "ik" dus.
En dus ga ik ook ooit dood. Leven is groeien en sterven. Opbouwen en afbreken. Opgebouwd en afgebroken worden. Constructie en destructie.

Destructie is niet in de mode. Opbouwende kritiek graag, geen afbrekende. "Sloper" klinkt niet sympathiek, "bouwer" is beter. Ook al zijn het broers.
Constructie en destructie, zo is het Leven op Aarde. Er zijn veel vormen van leven die zichzelf afbreken. Maar dat is geen zelfmoord, planten en dieren doen niets bewust NRC. Dat is aan mensen voorbehouden.
Destructie is dan niet in de mode, zelf-destructie is een taboe. Daar valt niet over te praten. Je moet je agressie op de buitenwereld richten, niet op jezelf.
En als je vindt dat je beter afgebroken kunt worden? omdat je oud en zwak bent? Nou vooruit, als je oud en zwak genoeg bent, dan valt er over euthanasie te praten.
Maar over hulp bij zelfdoding niet.
Nou ben ik niet helemaaal achterlijk hoor, jezelf dood maken is natuurlijk heel akelig, je kunt het zelfs tegen-natuurlijk noemen. Het is tegen de groei in.

Gij zult niet doden.
Toch zijn er niet veel mensen die vinden, dat er geen politie moet zijn met wapens en geen soldaten. De mensen die dat vinden hebben het leven toch niet helemaal begrepen, vrees ik. Net als de mensen die virussen niet willen doodmaken, omdat ze een geschenk van God zijn.
Anderen dood maken mag niet, maar in uitzondelijke gevallen, ander strenge voorwaarden en met veel waarborgen om misbruik te voorkomen, mag het wel. Moet het.

Gij zult niet doden. Anderen niet, en jezelf al helemaal niet.
Maar ik vind: als iemand geen zin meer heeft om nog verder te leven, als hij vindt dat het geen zin meer heeft om verder te leven, dan hoeft dat niet. Als hij oud is. Als hij ziek is, de kwalitiet van leven... enzovoort, dan mag euthanasie tegenwoordig.

En als hij geestelijk ziek is? Als er geestelijk geen kwalitiet van leven meer is?
Dan is iemand helpen om zichzelf dood te maken helemaal onbespreekbaar. 
Als hij zelfmoord wil plegen, is hij per definitie ziek, zegt men vaak, want dat gaat tegen de natuur in. Een gezonde geest kan dat niet willen. Dan moet hij tegen zijn zelf-destructieve neigingen beschermd worden.

Maar als ik dood wil, mag ik dood. Ik pleit voor de vrijheid om zelf te beslissen of ik verder wil leven. En voor de vrijheid voor anderen om mij te helpen om te beslissen om verder te leven. En om mij te helpen om verder te leven, als ik niet dood wil. Dat mogen ze ook zelf beslissen.Ze moeten de vrijheid hebben om mij te helpen, om te leven of om te sterven. En als ik niet verder wil leven, moeten ze de vrijheid hebben om mij daarbij te helpen, als ze dat willen. Dat is heel veel gevraagd, dat weet ik, maar die vrijheid beplijt ik.

En natuurlijk onder strenge voorwaarden en met veel waarborgen om misbruik zo veel mogelijk te voorkomen. Want het is dood-eng.

Het leven is een geschenk. Van wie is niet bekend.
Maar een kadootje mag je weigeren, teruggeven als je het niet leuk vindt. Nee, dankjewel! Dat is onbeleefd, in sommige culturen totaal onacceptabel, maar niemand kan je dwingen iets in ontvangst te nemen wat je niet wilt.



     Reageren