Een aantal jaren heb ik zitvolleybal gespeeld bij de Gehandicapten Sportvereniging Nijmegen en Omstreken, die is opgegaan in Koprol. Stichting Koprol bestaat nog steeds, maar ze organiseren geen zitvolleybal meer. 
De woensdagavond was een lichtpunt in mijn week. Het sporten deed me goed, maar het was vooral de sfeer. Omdat iedereen wel iets had, werd iedereen geaccepteerd zoals hij was. Had je maar 1 been, kon je maar 1 arm gebruiken, waren je armen te lang of te kort of te slap, als je polio had gehad of een auto-ongeluk, daar moest je mee dealen ... en als je maar een beetje je best deed, en blij was als jij of een teamgenoot een punt kon scoren, dan was het goed.
Sommigen vonden het niet prettig in het hokje "Gehandicapt" geplaatst te worden, en je kon ook Gemeenschappelijk meesporten als je geen gebreken had, maar je hoefde per definitie niet "normaal" te zijn. Ook als je psychiese tekortkomingen, autisme of een laag IQ had: iedereen kon meedoen.
Vanwege mijn halve knieschijf kon ik niet springen aan het net, dus staand volleyen ging niet. Dat ik überhaupt een belabberde techniek had: ik kon niet smashen, niet blokken, geen goede set-ups geven, niet goed serveren, de service niet opvangen; ik ben van nature een individualist, geen team-player; als ik weer eens depressief was kwam ik weken of maanden niet: ik voelde me geaccepteerd zoals ik was. Kom daar nog maar eens om in deze prestatiemaatschappij.
Ik had/heb de neiging helemaal moedeloos te worden als ik fout na fout maak.
Ik hoor het Ran, een oudere medespeler, nog zeggen, heel vriendelijk, hij zat vlak achter mij:
"Gewoon doorgaan."
Behalve zitvolleybal kon je in Sportzaal Gildekamp op woensdagavond ook tafeltennis (laatste foto op de achtergrond) of badminton (achter het rolgordijn) spelen.

Video op Youtube

Het ging beter zonder mij: Youtube