Bijna een jaar, van oktober 1980 tot augustus 1981, was ik op Mas Caraus Maps in de Pyrénées-Orientales Wiki.
Het was een commune van 7 mensen, Jan en Margreet met hun kinderen Sabine en Arne, Jan-Hein en Yolande met zoontje Steven, Bart en Nettie (ze waren in verwachting toen ik wegging). Gaby (naam als Sannyasin: Sono). Eddy (Pranava) en Bertje (Satsavya), met hun kinderen Orfee, Winde, Alwin en Frodo, waren een paar apart.
Er was flink wat invloed van Bhagwan Wiki maar ook de sannyasins Wiki liepen niet altijd in rood en oranje.
Heel vaak waren er ook betalende gasten, die korter of langer bleven (zoals ik). De prijs per dag weet ik niet meer precies, maar die was laag. Je hoorde dan wel de handen uit de mouwen te steken, er was altijd wel iets te doen.
Geweldige mensen heb ik er ontmoet; allereerst de communeleden zelf, maar ook gasten, onder anderen Stefan Kool !
Ik heb er mezelf beter leren kennen en ik heb er een onvergetelijke tijd gehad. Het is nu bijna veertig jaar geleden maar er zijn nog heel veel herinneringen in mijn ogen, in mijn oren, mijn neus, mijn gedachten. Ik was er voor kost en inwoning - met bijbetaling, het laatste beetje financiële reserve dat ik had ging op aan het kopen van een Motobécane (op de eerste foto), zodat ik in Arles sur Tech boodschappen kon gaan doen (3e foto van onderen) zonder van een auto met chauffeur afhankelijk te zijn. Ik ben er zelfs wel eens mee naar Perpignan Wiki gereden.
Om kost en inwoning te verdienen heb ik er vooral geiten gehoed en gemolken.
Soms hielp ik ook met kaas maken. Maar daar was ik al helemáál niet voor opgeleid en dat heel zorgvuldige, hygiëniese gedoe was eigenlijk helemaal niks voor mij.
De kaas werd verkocht op de markt in Le Boulou. Kleine geitenkaasjes, fromage de chèvre alpine. Heel erg duur, alleen betaalbaar voor rijke touristen, maar toch nog ver onder de kostprijs ... als de mensen die voor de geiten zorgden en de kaas maakten het minimum uurloon hadden gekregen.
Het Leven op Caraus was armoedig en primitief, de inkomsten uit kaas, biologiese groente en de betalende gasten waren maar net genoeg om sober van te eten. Al heb ik nooit meer zulk lekker zelfgebakken zuurdesembrood gegeten, uit die houtgestookte oven.
Het opknappen en uitbouwen van de machtige "Mas" (grote boerderij) met zijn natuurstenen muren, daar was te weinig geld voor. De zwaar verouderde boerderij was nauwelijks leefbaar te maken, laat staan van modern comfort te voorzien.
Door nieuwe eigenaars is Mas Caraus omgebouwd tot een luxueuze vakantie-accommodatie.
De binnenplaats, de entree. Daar aten we ook, tenzij het te koud of te nat was. Sabina, op de rug gezien, zit haar huiswerk te maken; de kinderen gingen in Arles naar school, als ik het me goed herinner. Ik sta bij mijn brommer en Arne zit erop. Alwin staat op de achtergond toe te kijken.
Achter hem de keuken. Op de voorgrond het fietswielenkarretje waarmee spullen omlaag of omhoog werden gebracht, van of naar de auto; die kon niet helemaal tot daar komen.
Toen ik de allereerste keer bij Mas Caraus aankwam, liep ik deze binnenplaats op en aan de tafel zat een meisje appeltjes te schillen. Met blote borsten. Mooie, parmantige borstjes.
Pas 's avonds, toen ze weer een T-shirt aan had, zag ik dat Gaby aan één kant maar een halve arm had.
Het hoofdgebouw van beneden gezien, met Alwin.
Tegen het muurtje en ook op de vorige foto zie je het meest gebruikte timmerhout: afgedankte pallets.
Zoekplaatje: achter welke geit zit Jantien?
Het water voor de geiten, en voor ons, kwam uit een bron een eindje verderop. Jan-Hein had een pomp geïnstalleerd waarmee het water naar de boederij werd geleid. Behalve in de winter, als de leiding bevroren was. Dan moesten we met emmers sjouwen, door een smal paadje dat in de sneeuw, 50 / 75 cm hoog, was uitgegraven. Als de emmer tegen de sneeuwrand botste morste het water in je schoenen.
Weer de geiten binnen de omheining voor de stal.
En Jantien kwam bij mij op bezoek!
Ook Sabrina met haar krullen (en Jan-Willem) kwamen op bezoek.
Op de voorgrond de oude, op de achtergrond de jonge bok. Want de geiten moesten natuurlijk ook gedekt worden. Een heel gedoe, net als bij een beer.
Op de achtergrond een steile helling waar de geiten eigenlijk helemaal niet mochten komen. Onder mijn hoede slaagden ze er toch een keer in om daar omhoog te klimmen.
Jantien geeft een geitje de fles. Net zoals bij ons vroeger de kalfjes, kregen de lammetjes alleen een paar dagen biest Wiki en daarna niet meer, daarvoor was de melk te duur, er moest kaas van gemaakt worden. En de lammetjes kregen poedermelk, eerst uit de fles en dan uit een emmer, wanneer ze daaruit hadden leren drinken.
Net als kalfjes kunnen lammetjes van nature alleen aan een speen zuigen; drinken moet je ze leren door ze op je vingers te laten zuigen en die dan voorzichtig naar beneden brengen in een emmer met (poeder)melk.
Mensenbaby's krijgen ook poedermelk uit een flesje, maar die is juist dúúrder dan moedermelk.
Geiten zijn er berucht om, als je niet goed uitkijkt (daar stond ík om bekend) vreten ze alles kaal, dat behoort tot hun leefwijze Wiki.
Idyllies toch?
Zie je de geit die naar de fotograaf kijkt?
Ik met mijn bergbeklimmersschoenen, typies voor een student die voor herder speelt.
Zen en de onkunde van de geitenhoeder
Aan het hooien in het dal (Mas Camps?).
Bertje, Jan en Winde; op de achtergrond een meisje dat te gast was, en Eddie.
Ik, toen nog met sjekkie, en Jan-Hein.
Eddy, op de achtergrond, werkte door.
Frodo is druk bezig met een takje, Eddy wijst naar iets geweldigs in de toekomst, altijd vol nieuwe plannen en vergezichten. Het betreffende meisje pauzeert ook.
In mijn 's zondagse pak, voor mijn kamertje; dat had Bart bereidwillig aan mij afgestaan.
Het was oorspronkelijk een klein varkenskooitje geweest. De deur was "nieuw".
In mijn hand De Groene die Jantien voor me had meegebracht.
Op mijn vest: 
Toen ik aankwam, heb ik eerst in een vervallen schuurtje, een vooraadhok geslapen, in een slaapzak met capuchon en buitenslaaphoes. In de zomer prima. Toen het winter geworden was, zag ik op een dag, 's morgens toen ik wakker werd, dat er 's nachts door de gaten in het dak sneeuw op die hoes was gevallen. Ik had het niet echt koud gehad, maar van toen af mocht ik bivakkeren in "1902". Dat jaartal stond boven de deur van de meditatieruimte.
Nettie spot ermee, maar Eddy zit met zijn voet in het gips. Daar had hij zelf in gekapt met die bijl tijdens het hout kloven voor in de kachel. Onbegrijpelijk: hij was de behendigste, bekwaamste van ons allemaal, kon met alle gereedschap uit de voeten. En toch was hem dat overkomen.
Of het niet erg pijn gedaan had? Het prikje voor de verdoving, dat had hij het ergste gevonden.
Verder op de foto heel veel details van de huiskamer annex keuken: het kastje met cassettebandjes (meditaties van Bhagwan?), het mandje met breiwerk, Eddy was bezig iets te lezen !?¿ De kachel gemaakt van een oliedrum, Nettie in verwachting, al kun je dat op de foto niet goed zien, de schoenzool van Jan-Hein of Bart, het kruintje van een van de kinderen; de ruwbepleisterde natuurstenen muur, geen namaak zoals in nep-oude restaurants.
Bertje, op de rug gezien, en een gaste in de huiskamer/keuken.
Daarachter de deur naar de kamer van Jan-Hein, Yolande en Steven.
Bertje en dezelfde gaste - het was daar soms erg donker.
Ook de verjaardagen werden gevierd. Met een paar slingers, al kwam er dan geen familie op bezoek.
Arne, een onbekende, Sabine, een onbekend been en Frodo, op weg naar de beek om te gaan pootjebaden.
In veel opzichten was het een paradijsje voor de kinderen.
Frodo en Winde. Zoals op elke boerderij leerden de kinderen liefdevol met dieren omgaan.
Toch weet ik niet zo zeker of het geitje dit wel leuk vond.
Frodo: moet ik nu alwéér op de foto?
Stoere Alwin en Frodo.
Op de foto ligt er nog niet erg veel sneeuw, maar een paar dagen later lag er 1 meter. En 2 meter op plaatsen waar de sneeuw op een hoop gewaaid was.
We waren helemaal ingesneeuwd, geen kontakt met de rest van de bewoonde wereld, lopen of rijden over de weg was niet mogelijk, de telefoondraden en/of telefoonpalen hadden het begeven.
NB. er waren in 1981 nog geen mobieltjes en ook geen internet ;-)
Na een week kwamen er reddingswerkers op ski's om te kijken of er problemen waren.
Nee, eigenlijk niet, we hadden voldoende te eten en er was niemand ziek.
Twee dagen later was de sneeuw al weer zo ver gesmolten dat Bart via een uitgekiende route met een rugzak naar beneden kon om de hoogstnodige boodschappen te doen: shag met name. Want gedroogde tuinkruiden roken ... daar had hij onderhand tabak van; ik heb het ook geprobeerd: dat was echt vies!
De kinderstoel, het bordje met eten, Yolande en Steven.
Yolande met Steven op haar nek, op weg naar boven over het zand/rotsweggetje naar de asfaltweg.
De bus waarin Eddy, Bertje en hun kinderen woonden stond halverwege.
Gezien vanaf de asfaltweg: bovengenoemde bus en het 'gebouwencomplex' van Mas Caraus.
Bertje, Jantien en Alwin.
Stoere Alwin
Verloren tussen de rotsen: Frodo en Bertje met de witte kop van Alwin daartussenin.
In Arles met mijn Motobécane Wiki, een paar boodschappen doen, niet te zwaar, anders trok hij het niet bergop; meetrappen moest ik toch al af en toe.
Maar eerst nog een Grand café au lait in ons "stamcafé".
Montferrer Wiki en Pic de Cabres ;-)
Mas Caraus ligt zo'n beetje tussen het dorp en de rots.
Als de fotograaf zich omgedraaid had en het was wat helderder geweest, dan had hij een foto kunnen maken met heel in de verte de Middellandse zee.
