Toen ik un jaor of tien wás, moessen onze Walther æn ik 'ze vádder aaltè hæll'pe, b'vôb'lt um unne platte waoge meej schæærp zand te laoje. Meej de schup. Mær vur driej man wás'r eigel'k mær amper genôg plak.
æn dan wás 't ôk nog 's zoo, dæ de waoge án mænne kant lang nie zo vlug vol worde æs bè hun. Want ik kôs nie meej over.
æs de waoge án hunne kant dan hást vol wás, moes ik án dieje kant gán stán, dan kosse zeij de waoge án mænne kant ôk nog æfkes volschiejte.
Dan moes ik andersum gán stán, æn m'n schup lings vaast vatte. Dæ wás heul ongemak.
æn dan kôs 'k hullemal nie mær meej over.

Toen ik een jaar of tien was moesten onze Walther en ik onze vader altijd helpen helpen, bijvoorbeeld om een platte wagen met metselzand te laden. Met de schop. Maar voor drie personen was er eigenlijk amper genoeg plaats.
En dan was het ook nog eens zo, dat de wagen aan mijn kant lang niet zo snel vol werd als bij hen. Want ik kon hen niet bijhouden.
Als de wagen aan hun kant bijna vol was, moest k aan die kant gaan staan, dan konden zij de wagen aan mijn kant ook nog even volschieten.
Dan moest ik andersom gaan staan en mijn schop andersom vast pakken.
Dat was heel ongemakkelijk.
En dan kon ik hen al helemaal niet meer bijhouden..