"Daar wil ik nog niet naartoe."
Dat zei de oude buurman - ik leg het nog uit. Hij woonde in een oude boerderij aan het straatje Barca do Mondego, lager dan ons huis, dichter bij de rivier, gemeente Torres do Mondego.
Maps
Hij zal zo'n 80 jaar oud geweest zijn; dit was zijn vrouw, van dezelfde leeftijd. Van hem zelf heb ik helaas geen foto.
Ik zag hem bezig met het snoeien van de olijfboom op zijn landje. Heel bedachtzaam stond hij te kijken, met moeite zijn rug rechtend om omhoog te kijken ... welke zou de volgende tak zijn? ... Ja, die tak kon beter weg.
Hij verplaatste de ladder, zette hem tegen de boom en keek goed waar hij hem stevig op de grond kon zetten.
Hij stak de snoeischaar onder zijn riem en tree voor tree klom hij de ladder op tot hij bij de tak was. Knip, daar ging de tak. Aaah .. vanaf deze plek kon hij nóg een tak ... Knip, ook die tak hompelde naar beneden.
En tree voor tree sukkelde hij weer traag omlaag.
Ik ben nu bijna zo oud als hij toen. Als ik in mijn tuintje werk of een vloertje timmer op zolder - "ze" hebben er isolatiemateriaal op gespoten, maar het is aan de bewoner om die 'sneeuwvlokken' te bedekken met een vloertje, indien deze dat wil - dan neem ik hem als voorbeeld.
Planken en schrootjes de vliso-trap op (ook onderdeel van de renovatie; eerst had ik alleen een luik met een ladder); stratenmakers-kniestukken aandoen; kruipen, want de zolder is laag, over het stuk vloer dat de timmerlui wél, en degelijk, gemaakt hebben; hamers, spijkers, zaag, tang, rolmaat, stukken hout heen en weer manoeuvreren; met de schop de isolatiesneeuw platdrukken, ook in de hoekjes onder de dakpannen ... het moet allemaal met veel (intern) overleg en planning, om mijn rug en handen en armen en knieën niet méér te belasten dan strikt noodzakelijk is, en voorzover nog mogelijk.
Net als die oude Portugese buurman die stram en omzichtig met slome bewegingen zijn olijfboom snoeide.
Een foto vanaf de rivier gezien. Ons huis is het tweede van links. Iets verder naar rechts zie je een gammele veranda, een deel van de grote oude boerderij die wat lager op de oeverwand staat.
Een jaar nadat ik hem bezig had gezien om met veel moeite zijn olijfboom te snoeien, kon de buurman dat helemaal niet meer. Zijn leven ging nu van het bed naar de keuken en dan naar een luie stoel op de veranda. En weer terug. Met veel hulp van zijn vrouw en zijn dochter die op zichzelf woonde in een eigen 'appartement' in de boerderij.
In mijn gebrekkige Portugees praatte ik met hem, hij zei niet meer zoveel. Dat hij niet meer kon werken, dat het leven niet meer was wat het geweest was. Zonder te klagen zag hij de feiten onder ogen, het was miserável.
"Mas alí ainda não quero ir.", zei hij. "Dáár wil ik toch nog niet naartoe." En hij wees naar de overkant van de vallei, aan de andere kant van de Mondego, waar het kerkhof lag te blinken in de zon.
