Op 29 oktober 2011 was de reünie van mijn eind-examen-klas 1970, Gymnasium α Hertog Jan College Valkenswaard.
Maanden had ik er naar uitgekeken. En ik niet alleen. Bijna 100 mailtjes waren er van te voren al over en weer gestuurd. En er volgden er nog een heleboel daarná.
Deetje, Henk, Henny en Gerry hadden het voor elkaar gekregen vrijwel iedereen die ooit bij hen in de klas had gezeten bij elkaar te krijgen. Van de 2e tot en met de 6e klas. Ik had alleen in het laatste jaar in die klas gezeten, nadat ik het jaar daarvoor gezakt was voor het eindexamen. De leerlingen die om de een of andere reden eerder afgevallen waren had ik nog nooit gezien.
Maar wat een klas.
En wat een belevenis.
Sommigen had ik sindsdien, 40 jaar geleden! nooit meer gezien. Sommigen waren nauwelijks veranderd, anderen kende ik helemaal niet meer terug.
En wat een confrontatie: wat is er van hen geworden?

Maar vooral: hoe vertel ik wat er van mij geworden is?
Geen succes-verhaal in mijn eigen ogen, een mislukt huwlijk, een zoon die ik al jaren niet meer zag, steeds psychiese problemen, eigenlijk nauwelijks ooit iets verdiend boven bijstandsnivo. Een van de anderen, die zelfs opgenomen was geweest in een psychiatriese instelling, durfde de confrontatie niet eens aan en kwam niet. Wat ik me dus heel goed kon indenken.

En zoals ik al zei, wat een klas. Allemaal mensen met een, soms imposant, verhaal.
Hans en Deetje waren al tijdens het eerste jaar na het eindexamen met elkaar getrouwd, ze kregen twee kinderen en gingen daarna scheiden. Hun zoon was naar Geer genoemd. Hans, Geer en ik zorgden driekwart jaar met zijn drieën voor het toen 4-jarige zoontje. Deetje hertrouwde met Jan. Allemaal uit diezelfde klas.
En nu weer confrontaties, soms heftig, maar de sfeer bleef hoe is het mogelijk, eigenlijk heel ontspannen.

En iedereen met iedereen: bijpraten, praten, praten,
vóór de wandeling,
tijdens de wandeling langs de oude school, die intussen vervangen was door nieuwbouw,
vóór het eten,
tijdens het eten,
ná het eten.

En later nóg Even bijpraten.

Het was echt enerverend. En nu gaan we allemaal weer verder met ons leven. Misschien komt er nóg wel weer eens een reünie, de organisatoren hebben zich al gemeld, maar zo heftig als deze keer kan het voor mij niet meer worden.